Travel
18
mrt
In Pursuit of Balance
- By Gerard Reijmer
- No Comments
Tijdens ons bezoek aan Prowein in Düsseldorf, een van de grootste wijnbeurzen van Europa, lopen we een groep producenten tegen het lijf die zich hebben verenigd onder de naam In Pursuit of Balance. Toegelaten word je alleen als een proefcommissie van oordeel is dat je wijnen genoeg balans en finesse hebben. De groep zet zich –kennelijk – af tegen wijnmakers in de regio die daar volgens hen niet of niet voldoende oog voor hebben. Over welke regio spreken we dan? Californië.
Tekst door Anda Schippers & Gerard Reijmer
Initiatiefnemers zijn Rajat Parr, een bekende sommelier uit San Francisco, en Jasmine Hirsch, manager van Hirsch Vineyards in California. Toen ze samen van een goede fles rode Bourgogne zaten te genieten, vroeg zij hem: waarom hebben we dit soort wijn niet in California? Zijn antwoord: dat hebben we wel, maar het zijn er weinig en allemaal tamelijk onbekend; ook omdat wijngoeroes als Robert Parker geen hoge scores toekennen aan dit type wijn.
Ze besloten om een tegenbeweging te starten en bedrijven te promoten die wél elegante, terroirgebonden Chardonnay en Pinot Noir maken. Als tegenwicht voor de nog altijd heersende cultuur van zware, fruitige, jamachtige, alcoholrijke en met veel houtlagering en extractie opgekrikte krachtpatsers. Inmiddels heeft In Pursuit of Balance al 36 leden.
Kennismaking
Aan de stand van In Pursuit of Balance op Prowein schudden we de handen van vertegenwoordigers van drie deelnemende wijnbedrijven en we vragen ze ons elk drie Chardonnays en drie Pinots Noirs te laten proeven.
Red Car Vineyards
Peter Willmert is mede-eigenaar van Red Car Vineyards. De wijnen worden gemaakt van biologisch en biodynamisch geteelde druiven uit de relatief koele regio Sonoma Coast. Zijn eerste oogst haalde hij binnen in het jaar 2000.
• Chardonnay 2013, Sonoma Coast: romige, elegante geur met veel fruit en wat brioche. Sappig en breed in zijn smaak met vanille (hout) en veel rijp geel fruit. De houtrijping is mooi geïntegreerd, omdat er voornamelijk oudere vaten zijn gebruikt. Mooie, romige Chardonnay met een hint hazelnoot en honing. Frisse afdronk, maar mocht een tikje meer zuren hebben.
• Estate Vineyard Pinot Noir 2013, Fort Ross-Seaview (van biodynamische wijngaard): de geur is kruidig en fruitig, met veel aardbei. In de smaak rijp fruit van aardbei en frisse kersen. In de afdronk lekker frisse zuren en een lekker bittertje. Ook hier geen dominantie van het hout. Een frisse wijn, zuiver en met delicate zuren.
Big Basin Vineyards
Bradley Brown is eigenaar van en wijnmaker bij Big Basin Vineyards in de Santa Cruz Mountains, waar hij een vervallen wijnboerderij kocht. Zelf heeft hij nog geen 5 hectare, maar hij werkt samen met druiventelers die hem het fruit leveren van nog eens 15 hectare wijngaarden. Zijn eerste oogst maakte hij in 2002. Al zijn druiven worden biologisch geteeld. Het warme klimaat wordt hier getemperd door de nabijheid van de oceaan.
• Coastview Vineyard Chardonnay 2013, Monterey County: de druiven worden niet ontsteeld voor het persen; dat geeft meer concentratie, volgens Bradley. Geur is romig, rokerig en boterig, met tonen van citrusfruit. In de smaak geconcentreerd, vol en krachtig met rijp exotisch fruit (ananas) en citrusvruchten, en een verrassend mooie frisheid in de afdronk.
• Lester Family Pinot Noir 2013, Santa Cruz Mountains: ook hier 70% whole cluster fermentation: niet-ontsteelde trossen druiven worden in hun geheel vergist. De wijn rijpt meer dan een jaar op vat en is ongefilterd. Hij heeft aanvankelijk een nog wat reductieve geur. Komt langzaam open met kruidigheid, specerijen en klein rood fruit. De wijn heeft frisse, sappige zuren en een aangename bite van rijpe tannine. Mooi glas wijn
Poe Wines
De laatste die we de hand mogen schudden, is een vertegenwoordigster van Poe Wines uit Anderson Valley. Het bedrijf werd opgericht door Samantha Sheehan. Op haar site staat dat deze financieel expert na een burn-out een Eat-Love-Pray-ervaring had in de Franse Bourgogne, waarna ze besloot in haar eigen California wijn te gaan maken met een Bourgognekarakter. Ze gebruikt daarvoor druiven uit drie wijngaarden met elk een kenmerkend terroir.
• Ferrington Vineyard Chardonnay 2013, Anderson Valley: aangeplant in de jaren zestig, met een bodem van zandsteen en klei. Romig en expressief in de geur met vanille en perzik. In de smaak komen daar nog citrus (sinaasappelschil en citroen), een botertje, salmiak en rijp fruit bij. Mooie, sappige en frisse afdronk. Spannend vanwege de fraaie balans tussen de rijpe en frisse accenten van de wijn.
• Van der Kamp Vineyard Pinot Noir 2013, Anderson Valley: de familie Van der Kamp is nog steeds eigenaar van deze oude pinotwijngaard, begin jaren vijftig boven op de Sonoma Mountain aangeplant, net als het beroemde Laurel Glen. Mooie, verfijnde geur met kersen, aardbei en mineralen. In de mond eerst rijp fris fruit als kers en pruim, daarna ook frisse zuren en een mineralige ziltigheid. . Een geconcentreerde wijn met opnieuw die spannende balans in rijp en fris. Een energieke wijn, mooi droog, jong nog, maar verfijnd, in de afdronk sappig en met een aangenaam strak mondgevoel.
Conclusie: balans bereik
De missie van In Pursuit of Balance lijkt geslaagd. We zijn aangenaam verrast. Alle zes mooie wijnen, waarbij die van Poe Wines erbovenuit springen: bijzonder mooi gelaagd en spannend. Laten we hopen dat dit een trend wordt in California. In Pursuit of Balance lijkt de voorhoede van een groeiende stroom wijnmakers die op zoek zijn naar elegantie en terroirexpressie in hun wijnen.
Ter vergelijking hebben we ook een aantal Chardonnays en Pinots geprobeerd uit Washington State en Oregon. De hele wereld staat tenslotte op Prowein, dus waarom niet. Maar die vielen toch wat tegen. Misschien hadden we niet de goede producenten uitgekozen, maar ze kwamen wat minder elegant en verfijnd over. Later op de dag proefden we echter nog een Pinot Noir die wel model zou kunnen staan voor de wijnen van de leden van In Pursuit of Balance: de fantastische Pinot Noir Ludwig 2013 van Elena Walch uit het Italiaanse Alto Adige. Top.
Balans voor Sommeliers
Op 30 mei 2016 zal aan ditzelfde onderwerp een meeting worden gewijd, georganiseerd door Perswijn in samenwerking met het California Wine Institute. Hierin zal Corey Beck van Francis Ford Coppola Winery zijn licht laten schijnen op het onderwerp ‘trends in Californische Chardonnay en Pinot Noir’. Locatie is nog niet bekend.Deze bijeenkomst is alleen toegankelijk voor sommeliers. Om de sommeliers aan te moedigen deze bijeenkomst te volgen wordt een ticket voor een wijnreis naar Napa Valley ter beschikking gesteld! Houd de site in de gaten: http://www.perswijn.nl/evenement/seminar-california-chardonnay-pinot-noir
16
apr
Wijnreis door Campanië Deel 2
- By Gerard Reijmer
- No Comments
Het tweede deel van het verslag van onze rondreis door Campanië. Het hele verhaal verscheen in een ingekorte versie in Perswijn nummer 2 van 2014.
Tekst: Gerard Reijmer
fotografie: Henk Braam
Salvatore Molettieri. Montemarano (AV)
Salvatore Molettieri is geen heer uit een adelijke rijke familie, zoals Piero Mastroberardino (zie deel 1). Salvatore is een echte boer, die dagelijks in de wijngaard zijn handen en kleren vuil maakt. En dat doet hij ook het liefst. Hij schildert niet, schrijft geen boeken maar is alleen maar bezig met zijn druivenplanten. Hij heeft 13 hectare wijngaard. En wat het team van Mastroberardino wetenschappelijk onderzoekt, doet hij op gevoel en ervaring. Hij heeft zich tot doel gesteld een zo hoog mogelijke kwaliteit wijn te maken, geen kwantiteit. Dus plant hij de druiven dichter op elkaar. Hij neemt ons mee naar de wijngaard en wijst aan: ‘Eerst stonden de druiven hier op 250 cm van elkaar, nu plant ik ze op 125 cm. Dat geeft concurrentie tussen de planten en een betere kwaliteit wijn. Mijn opbrengsten houd ik laag: waar 100 kwintalen per hectare is toegestaan oogst ik er maximaal 56.’ (1 kwintaal is 100 kilo druiven). Hij is erg blij met het perceel dat hij heeft geërfd van zijn opa en dat hij daarom Renonno (van opa) heeft genoemd. Het ligt op een goede hoogte van 550 meter, heeft een bodem rijk aan klei en kalk en is bezaaid met grote, dikke stenen. Allemaal positieve factoren volgens hem die bijdragen aan zachte rijpe wijnen. De helling is tamelijk steil en diep beneden stroomt de rivier de Calone. Dat zorgt voor koelte en een continue luchtstroom die zorgt dat de druiven droog blijven. Bij het vermeerderen van zijn planten kiest hij ook altijd voor de planten die lange trossen leveren met druiven die niet te dicht op elkaar zitten. Hij heeft al in 1992 een registratie gekregen voor een eigen kloon met deze kenmerken. Salvatore ziet eruit als een keuterboer, zijn bedrijf en wijnkelder zien er verre van spectaculair uit, toch maakt hij de lekkerste Taurasi wijn die we tijdens ons bezoek proefden. Trots vertelt hij ons dat we niet de eersten zijn die zijn wijn lekker vinden: zijn Taurasi 2006 heeft 94 punten van Parker gekregen, zijn Reserva zelfs 97 punten.
*Onze favoriete wijn: Taurasi, Cinque Querce Riserva 2006
Zoekt een importeur.
Torricino, Tufo (AV)
Stefano di Marzo is een jonge wijnmaker met wijngaarden vlak bij het plaatsje Tufo. Zijn vader leverde altijd zijn druiven aan de familie Mastroberardino, maar na zijn studie oenologie in Florence besloot Stefano in 2002 wijn onder eigen etiket te maken. Zijn grote liefde is de Greco, een druif die zijn naam heeft verbonden aan de stad Tufo, en zeven van de elf hectares zijn dan ook beplant met deze druif. De wijngaarden liggen precies boven de sulfer mijnen waar de streek bekend om is. Dat geeft volgens Stefano een bijzondere smaak aan de wijnen: gespierd, met meer tannine, meer zuur en veel reststoffen. Om de volledige rijpheid te krijgen oogst hij zo laat mogelijk. Zijn Greco wijnen kenmerken zich door een elegante stijl met veel fris zuur en complexiteit.
*Favoriete wijn: Greco di Tufo 2012
Zoekt nog een importeur
Cantine di Marzo, Tufo (AV)
Van Torricino, dat aan de rand van het stadje ligt, rijden we naar het centrum van Tufo waar een imposante trap toegang geeft tot een kasteel dat onderdeel is van de stadsmuren van Tufo. Dit kasteel en de onderliggende kelders vormen de bijzondere entourage van het wijnbedrijf Cantine di Marzo. We worden hartelijk welkom geheten door een kleine chique geklede man die ons in vloeiend Engels te woord staat en dat is opvallend in deze regio. Hij leidt ons rond door het wijnbedrijf dat er uitziet als een werkend wijnmuseum. En dat is in grote lijnen ook zo. Het bedrijf heeft de laatste vijftig jaar op een heel laag pitje gestaan, er is niet geïnvesteerd en aan de kwaliteit van de wijn werd nauwelijks enige aandacht gegeven. Ferrante di Somma vertelt het bijzondere verhaal. “De familie di Marzo is naar Tufo gekomen in 1647 op de vlucht voor de pest in hun eigen gebied rond Napels. In hun bagage brachten zij een druif mee die Greco del Vesuvio werd genoemd. Deze werd hier aangeplant en leverde de druiven voor de eerste wijn die later Greco di Tufo zou gaan heten. De familie di Marzo had al flink wat landerijen verworven rond Tufo toen, in 1866, een van de voorvaderen van Ferrante, Francesco di Marzo, zag hoe herders op zijn terrein zich warmden aan een vuur dat niet bestond uit hout, maar uit brandende stenen. Het bleek zwavel. De familie begon een zwavelmijn en werd binnen de kortste keren de grootste werkgever uit de regio. Nazaten werden parlementslid in Rome en zorgden voor aanleg van een treinstation. De familie boerde goed tot het begin van de jaren 1980 toen goedkoper zwavel uit het verre oosten de markt overspoelde. De mijnen werden gesloten en de inmiddels rijk geworden familie trok naar elders: Rome, Londen en Parijs en liet haar bezittingen achter onder toezicht van trouwe landarbeiders. In 2009 kwam Ferrante terug van zijn omzwervingen door Europa. Zijn laatste job was het verkopen van wijn in Rusland: “Een hel, meer wil ik er niet over zeggen”. Samen met zijn vader en zus kochten ze de andere familieleden uit en sinds die tijd proberen ze een nieuwe impuls aan het bedrijf te geven. Er is veel geld nodig voor modernisering van de wijnkelder. Dat geld is niet zomaar voorhanden en daarom bewandelt Ferrante de langzame weg van steeds een beetje investeren en verbeteren. Hij heeft een paar belangrijke troeven in handen: het historische verhaal en de prachtige in de tufsteen uitgehakte wijnkelders waar toeristen graag een bezoek komen brengen. Hij heeft 28 hectare wijngaard, het grootste deel beplant met Greco di Tufo druiven. Om Fiano en Aglianico te maken koopt hij druiven van andere boeren. De beste wijn die we proefden is de Scipio 2011, een Greco di Tufo van enkele percelen die hij als de beste van zijn bezittingen beschouwd. Een krachtige, uitgesproken en rijke aromatische wijn. Helaas slechts 2000 flessen beschikbaar.
Favoriete wijn: Scipio, Greco di Tufo 2011
Zoekt een importeur.
La Rivolta, Torrecuso (BN)
Gesoigneerd en welvarend zo ziet Paolo Cotroneo eruit. Paolo is dan ook geen boer, maar apotheker: hij runt nog steeds een grote ‘farmacia‘ in Napels van waaruit hij ook het wijnbedrijf runt. Maar dat wil niet zeggen dat hij het wijnbedrijf er maar even bij doet, integendeel. Hij vertelt een zeer gepassioneerd verhaal over de verschillende autochtone druivensoorten waar hij graag mee werkt en de combinatie met de bodem. De wijngaarden liggen in de DOC Taburno bij de stad Benevento op zeer steile hellingen met een ondergrond van kalk en steen.In Italië gaan veel grote bezittingen ten onder aan het feit dat ze bij iedere erfenis opgesplitst moeten worden. Zo had de opa van Paolo bijvoorbeeld wel 120 hectare land, maar daar zou niet veel meer van over zijn als Paolo niet de delen van zijn zussen en neef had kunnen overnemen. Sinds 1997 heeft hij de zeggenschap over 60 hectare land, waar ongeveer de helft is beplant met druiven. Paolo is een man met een missie. Het gebruik van chemicaliën heeft hij vanaf het begin afgezworen. Ik suggereer dat zijn achtergrond als apotheker daaraan heeft bijgedragen? Paolo: “Ja, in de gesprekken met onze oenoloog en agronoom komt mijn kennis over chemie en biologie goed van pas.” Tot 1997 verbouwde de familie druiven voor de verkoop aan derden. Paolo besloot het bedruif over te nemen om ook zelf wijn te gaan maken. Een van de schuren werd omgebouwd tot een hypermoderne wijnkelder. In 2001 kreeg hij voor de eerste keer zijn bio erkenning voor zijn wijnen. Paolo gelooft in bio en in de autochtone druiven: bio vanwege de smaak van de wijnen, de bijzondere rassen om je te kunnen onderscheiden. Heel bewust volgde hij ook de opleiding tot sommelier: om ook wijn van die kant te leren kennen en te ontdekken waaraan een goede wijn voor aan tafel moet voldoen. Hij is terecht heel trots op het feit dat zijn inzichten en werkwijze hebben geleid tot de toekenning van 3 bicchieri in de Gambero Rosso en de Super Stelle bij Veronelli voor zijn Aglianico del Taburno Riserva. Hij is ook niet te flauw om het geheim van die wijn met ons te delen: de beste zuidwaarts gerichte steile helling heeft hij beplant met aglianico in een veel hogere dichtheid dan normaal, zijn oogst is extreem laat, pas in november en zijn opbrengst is maximaal 65 hectoliter per hectare waar 100 is toegestaan. Hij gebruikt natuurlijke gisten en tijdens de gisting wordt de wijn steeds opnieuw geroerd om meer extractie uit de schillen te krijgen. “Het karakter van de wijn haal je namelijk uit de schil.”
*Onze favoriete wijn: Terra di Rivolta 2009
Importeur: Douwe Walinga, Hilversum www.italiaansewijnen.nl
Tenuta San Francesco, Tramonti (SA)
Vanaf de terecht veel geprezen Amalfi kust rijden we met een kronkelige weg naar boven naar het plaatsje Tramonti. We zien hier pal langs de weg die door het dorp loopt wijngaarden in pergolastijl met druivenstokken zo dik als bomen. Volgens Gaetano Bove van het wijnbedrijf San Francesco zijn deze nooit door phyloxera aangetaste stokken van lokale rassen als aglianico, piedirosso, tintore, ginestra en pepella misschien wel 400 jaar oud. Gaetano is een van de vier eigenaren van Tenuta San Francesco. Het bedrijf werd in 2004 opgericht door het samenvoegen van eigendommen van drie families. Samen hebben ze ongeveer 10 hectare wijngaard, verdeeld over 20 verschillende plukjes land op de hellingen van de bergen met uitzicht op zee. Gaetano verteld met veel enthousiasme over de oude tradities, de oude wijngaarden en de autochtone druivenrassen. Dit culturele erfgoed bewaren en promoten is naast goede wijn maken een van de drijfveren van de initiatiefnemers. Daarom ook willen ze op termijn een museum beginnen en runnen ze op het wijnbedrijf een Bed&Breakfast zodat de gasten zelf kunnen zien hoe de traditie heeft overleefd tot in 2014. Het enthousiasme dat met name Gaetano uitstraalt is aanstekelijk en de lokatie is zeker bijzonder. De wijnen hebben een eigen karakter maar missen wat elegantie. De mooiste wijnen zijn de mengwijnen: de Per Eva van falanghina, pepella en ginestra en de 4 Spine gemaakt van aglianico, tintore en piedirosso.
Onze favoriete wijn: Per Eva 2011, DOC Costa Amalfi
Importeur: Douwe Walinga, Hilversum www.italiaansewijnen.nl
Sclavia, Liberi (CE)
Sclavia is het jongste bedrijf dat we bezoeken van initiatiefnemer Andrea Granito. Zijn eerste serieuze wijn produceerde hij pas in 2011. Al in 2003 kocht hij een verlaten en zeer afgelegen boerderij in de heuvels bij het plaatsje Liberi, waar hij als klein kind opgroeide. In de periode van 2004 tot 2008 beplante hij ongeveer 14 hectare met oude druivensoorten zoals de Pallagrello en de Casavecchia. Ook Sclavia is opgericht met financiële middelen die elders zijn verworven. Granito zelf is osteopaat en zijn mede-financiers zijn een advocaat en twee handelaren. Andrea: “Wij kiezen heel bewust voor oude, autochtone druivenrassen om ons te kunnen onderscheiden. Daarnaast willen we biologisch en op den duur ook bio-dynamisch werken als dat mogelijk is.” Daartoe heeft hij de hulp ingeroepen van een stel jonge ambitieuze medewerkers waaronder de agronoom Mario Pagliaro en oenoloog Anna Dalla Porta. Op dit moment maakt het team nog slechts 3 verschillende wijnen, maar Andrea gaat opnieuw investeren en een flink aantal hectares bijplanten. De wijnen die we proeven zijn de eerste die ze in hun eigen wijnkelder hebben gemaakt en ondanks dat het team nieuw is en de stokken nog erg jong zijn de wijnen verrassend eigenzinnig en spannend. Een wijnbedrijf om in de gaten te houden.
Onze favoriete wijn: de Calu’ 2012, IGP Terre del Voltorno
Zoekt een importeur.
I Favati, Cesinale (AV)
I Favati is een echt klein familiebedrijf. Rosanna Petrozziello runt de wijnmakerij met hulp van familie, vrienden en een ingehuurde oenoloog terwijl haar man Giancarlo Favati in het dorp Cesinale zijn eigen makelaarskantoor draaiende houdt. De totale productie is klein; zo’n 100.000 flessen per jaar. Maar de familie heeft haar zaakjes wel degelijk goed op orde. Rosanna is een hartelijke mevrouw die ons ondanks dat we haar overvallen in de hectiek van de oogstperiode graag even rondleidt en haar wijnen laat proeven. Ze maakt mousserende wijnen, Fiano, Greco en Aglianico allemaal van eigen druiven. Bijzonder is dat ze van Fiano en Greco twee versies maakt; de gewone, met zwart etiket en een soort reserva met wit etiket. Deze ‘etichetta bianca’ wordt gemaakt van de late, rijpere oogst en krijgt twee dagen inweking voor het sap uit de druiven wordt geperst. Na de vergisting liggen de wijnen nog 6 maanden ‘sur lie’. Vooral over deze wijnen zijn we enthousiast. Rijk, warm met veel fruit en een lange rijke en frisse afdronk.
*Onze favoriete wijn: Terrantica, Greco di Tufo, Etichetta Bianca 2010 Zoekt een importeur.
Conclusie.
Tijdens onze reis door Campanië werden we weer eens gewezen op de rijkdom van de Italiaanse wijnbouw. We hebben wijnen gedronken van druivenrassen waar we eerder nooit van gehoord hadden. Met name de wijnmakers van het nieuwe geld storten zich enthousiast op de oude bijna vergeten druivenrassen. Sclavia en Tenutra San Francesco kiezen bewust voor het gebruik van uitsluitend oude druivenrassen om zich te kunnen onderscheiden. En dat het meer is dan alleen een marketing strategie kunnen we proeven in hun wijnen. Druivenrassen als Pallagrello, Coda di Volpe, Piedirosso, Tintore en Casavecchia voegen we degelijk iets toe aan het smaakpallet.
03
apr
Wijnreis door Campanië Deel 1
- By Gerard Reijmer
- No Comments
Campanië: over nieuw geld en oude druiven. (Deel 1)
Het verslag van onze rondreis door Campanië verscheen in een ingekorte versie in Perswijn nummer 2 van 2014.
Tekst: Gerard Reijmer Fotografie: Henk Braam
Als we in Campanië bij ons eerste wijnbedrijf aankomen worden we enthousiast door eigenaresse Milena Pepe begroet met de woorden: “Hoe gaat het met u?” Ze spreekt in een grappige Italiaans-Belgische tongval. De jonge blonde Milena Pepe is een opvallende verschijning hier in het diepe zuiden van Italië. Ze geeft sinds 2005 leiding aan het wijnbedrijf van haar familie. En dat doet ze met verve. Als een wervelwind rent ze al telefonerend door het bedrijf. Voor de journalisten uit Holland regelt ze tussendoor nog even een paar afspraken bij collega bedrijven. Milena kent iedereen en iedereen kent haar want ze is ook nog eens president van het consortium van de producenten van de streek Irpinia. Haar belangrijkste doel: meer bekendheid geven aan de wijnen van de streek.
Promotie.
Hebben de wijnen van Campanië promotie nodig? Milena: “Zeker. Campanië is niet zo bekend als Toscane of Piemonte en onze DOCG Taurasi is bij lange na niet zo beroemd als de DOCG Brunello of Barolo. Als in proeverijen die wijnen met elkaar worden vergeleken komt de Taurasi vaak erg goed uit de bus. Toch kopen mensen voor hun geld liever een Barolo dan een Taurasi, daar moeten we iets aan doen.” Maar Milena ziet ook nieuwe kansen: “Er worden hier in Campanië steeds betere witte wijnen gemaakt en de bekendheid en populariteit van wijnen als Greco di Tufo en Fiano di Avellino stijgen.”
09
jul
Lisboa
- By Gerard Reijmer
- No Comments
Na een bezoek aan Oporto en de Douro vallei keert Foodteam terug naar Portugal. Dit keer om Lissabon met zijn vele steile straatjes, trappen en steegjes en de streek Alentejo met zijn golvende velden en vruchtbare grond te bezoeken. In kleine restaurants waar traditionele fado ten gehoor word gebracht proeft Foodteam de lokale gerechten en wijn. Wederom een reis vol culinaire verrassingen en opnieuw zijn wij onder de indruk van de Portugese gastvrijheid.
![]() |
Het enorme monument Padrão dos Descobrimentos in Lissabon
|
![]() |
Oceanarium van Lissabon
|
![]() |
Rivier de Tejo
|
20
jun
De jacht op Harder
- By Gerard Reijmer
- No Comments
13
jun
Restaurant Le Rubis
- By Gerard Reijmer
- No Comments
Le Rubis: de Klassieke Franse Keuken op de vierkante meter.
Le Rubis is een klein restaurant in Parijs aan de Rue du Marché Saint-Honoré op nummer 10. Ik had het nooit gevonden als ik niet de app van Patricia Wells had gedownload. De titel van de app was veelbelovend: “The Food Lover’s Guide to Paris”. Sommige leden van mijn gezelschap vinden het maar vreemd dat een Engelse dame ons moet vertellen waar te eten in Parijs. Maar Mevrouw Wells is natuurlijk niet de eerste de beste en bovendien is het altijd leuk even te checken of haar tips ook mijn smaak zijn. Niet allemaal: Ze beveelt Chez Jenny aan, een klassieke brasserie met Elzasser zuurkool als specialiteit. Matige bediening, aardige zuurkool, maar droog vlees. We hebben beter gegeten in Les Colonnes, ook een klassieke brasserie inIssy-les-Mouilineaux een van de buitenwijken van Parijs. Die stond dan weer niet in haar gids.
Read more…
08
jun
The port region in Portugal
- By Gerard Reijmer
- No Comments
![]() |
Oporto at night |
![]() |
The Douro Valley |
Recente reacties